Rabb't Rabb't Red, Yellow and Blue?

Dit tweede kikkerschilderij van mij (alhoewel ik halverwege ook aan een enorm kikkerproject ben begonnen, maar dat komt later) had allereerst een donkerrode achtergrond, maar hierdoor kwam de kikker zelf en de leuke kleurtjes niet goed naar voren. Toen ben ik maar voor geel gegaan, lekker fel en fris - dit heb ik in zeer dikke lagen aangebracht zodat er een grappig reliëf is ontstaan. Hoezo de voorgrond moet dik aangebracht worden? De glans op de kikkerhuid heb ik gemaakt door middel van kleine witte stipjes.

De naam verwijst naar een serie schilderijen van Barnett Newman, waarin hij de drie basiskleuren expliciet gebruikt. Samen met "rabb't, rabb't" (wat kikkers volgens de Engelsen zeggen) vormt dit de titel van dit schilderij.

Acrylverf, 50x40 cm.

V for Vendetta.

Dit wordt dus mijn eerste 'officiële' filmanalysepost, als zo'n woord überhaupt bestaat - maar je snapt het wel, toch? Zo niet; kijk maar naar de plaatjes. Deze paper had ik vorig jaar gemaakt, over mijn favoriete film V for Vendetta (waarvan ik ook de gelijknamige graphic novel bezit - hulde aan Alan Moore!), voor het vak "Tekstanalyse 2: drama- en filmanalyse". Even kijken of dit werkt als ik ook de prachtige, zelfgemaakte titelpagina-afbeelding wil toevoegen. Ik ben overigens van plan om in de toekomst elke film waarover ik schrijf een cijfer te geven. V for Vendetta krijgt in dat geval een 9,5. Heb je hem nog niet gezien? GA DAN. NU. TWIJFEL NIET. KOOP HET - of zorg in ieder geval ervoor dat je hem ziet. Seriously. Ohja, en ik had een acht voor dit paper. De bedoeling was dat je een specifiek aspect van de film nam, en je je vooral daar op richtte. Bij mij is dat dus kleurgebruik.

V for Vendetta en kleurgebruik.

Tenzij je aan achromatopsie lijdt (volledige kleurenblindheid waarbij je alleen grijstinten kunt onderscheiden), geven kleuren een extra dimensie aan je beleving van de wereld. Van deze mogelijkheid is gretig gebruik gemaakt bij de verfilming van V for Vendetta, dat oorspronkelijk verscheen als graphic novel, vormgegeven door Alan Moore en David Lloyd.

Het verhaal is gesitueerd in een toekomstig Engeland waar de extreemrechtse, fascistische partij Norsefire de touwtjes in handen heeft. Onze protagonist V, die in het zwart gekleed gaat en een Guy Fawkes-masker draagt, strijdt tegen dit regime. Vrij vroeg in het begin blaast hij een gebouw op en de dag erna roept hij alle burgers op om precies een jaar daarna, op vijf november, hem bij te staan als hij het parlementsgebouw opblaast. Evey, wiens familiegeschiedenis in contact staat met het strenge regime, raakt verbonden met deze V. Om haar te beschermen neemt hij haar mee naar zijn thuis, de “Shadow Gallery”. In de tijd die vooraf gaat aan vijf november, vermoordt V een aantal personen die in zijn verleden een sleutelrol vervulden en dankzij wie de regeringsleider Adam Sutler aan de macht kon komen. Wij komen, samen met inspecteur Finch, steeds meer achter de geschiedenis van V. Ook volgen wij Evey die een belangrijke ontwikkeling doormaakt.

In dit essay wil ik aantonen hoe het kleurgebruik bijdraagt aan de beleving van deze grauwe wereld en hoe inhoudelijke verbanden visueel naar voren worden gebracht.

Evey en V worden reeds in het begin met elkaar verbonden; alleen in de naam al komen ze veel overeen. Zoals V mijmert wanneer Evey zichzelf heeft voorgesteld: “Evey? E-V, ofcourse you are … I, like God, do not play with dice and do not believe in coincidence (00:08:23)”. Deze overeenkomst is ook immers van groot belang: Evey verandert gedurende de film in een soort sidekick van V en ze deelt zijn besef dat er iets mis is met de wereld, zoals die gesitueerd wordt in de film. Het lijkt wel alsof Shakespeare aan het woord is: “What's in a name? That which we call a rose / By any other name would smell as sweet". Een V of een F in je naam lijkt garant te staan voor politiek besef (Guy Fawkes, V, Evey, Valerie, Inspector Finch). Daarnaast is dit natuurlijk een mooi citaat om mee te beginnen aangezien er ook rozen in de film voorkomen.

Kamer van V

Al vroeg in de film wordt deze overeenkomst tussen Evey en V gesuggereerd, onder andere dankzij gebruik van een specifiek kleurenschema. Nadat de titel in beeld is geweest, zien wij groot in beeld het hoofd van Lewis Prothero, “The Voice of London”; hij is op televisie. De camera zoomt uit en wat volgt is een long shot met daarin een kamer en het personage V, voor ons op dat moment nog onbekend (00:02:30). De muren zijn beige, maar het meubilair veelal donkerrood. Terwijl Prothero verder praat, worden wij even kort op de plaats van V gezet die zijn masker opdoet. Wij zien het masker naar ons toekomen en kijken door de gaten voor de ogen naar ‘onszelf’ in de spiegel.

Daarna verspringt het beeld weer: de camera staat aan de rechterkant van V en beweegt naar rechts, ‘door’ de spiegel waarna wij ons bevinden in de kamer van Evey, die haar (rode) lippenstift op is aan het doen. Ook zij is zich aan het voorbereiden. Doordat de beide shots op deze manier aan elkaar ‘geplakt’ worden, lijkt het alsof Evey’s kamer naast die van V ligt dus dat onze twee personages aangrenzend in ruimte zijn. Na een medium shot waarin wij over haar schouder meekijken in de spiegel (en haar dus twee keer zien) krijgen we een overzichtsshot van haar kamer (00:02:55). Opvallend hier is dat we ook haar via de spiegel voor het eerst van voren kunnen zien, net als bij V. Dit past goed bij mijn stelling dat er in deze sequentie van shots een parallel wordt getrokken tussen Evey en V.

Kamer van Evey

          We krijgen in haar kamer bijna hetzelfde kleurenschema te zien: lichtoranje muren met meerdere donkerrode elementen (laken op bed, gordijnen, stof over haar tafeltje). Om deze gelijkenis in omgeving nog eens te benadrukken zien we daarna weer een shot van V’s kamer. Hij is zijn pruik aan het kammen.

Ondertussen horen we nog steeds de stem van Prothero en op dit moment zien we Evey een beetje onthutst opkijken over iets dat hij zegt. Zij is eveneens háár haar (ook al is de pruik van V natuurlijk niet echt zíjn haar) aan het fatsoeneren. We zien haar maar kort. Daarna komt V in een medium shot in beeld en hij luistert ook even verwonderd naar wat Prothero te zeggen heeft. Ook wij staan even (visueel) stil bij zijn televisieprogramma, dankzij de camera die erop gericht wordt. Hier zou je kunnen zeggen dat de beeldverteller zich aanpast aan wat de geluidsverteller ons vertelt, aangezien wij V en Evey volgen die beiden naar het programma aan het luisteren zijn.

         Na deze ‘pauze’ wordt onze aandacht weer gevestigd op Evey, die haar zwarte jurk aandoet. Dit zien we van alle kanten. Eerst bekijken we haar alsof we achter haar staan, we zien haar rug en haar reflectie in de spiegel voor haar. De camera verandert van plek, nu zien we de hele kamer. Deze twee shots worden beide opgenomen met een stilstaande camera. In de volgende shot beweegt de camera: we bevinden ons voor haar en onze blik gaat van onder naar boven en weer een beetje naar rechtsonder.

Ondertussen hebben we dus een goede indruk van hoe Evey eruitziet, maar wat is V aan het doen? We zien kort hoe V in een medium shot in de spiegel kijkt en een vuiligheid van zijn masker afhaalt. Daarna een kort shot van Evey’s voeten die in haar zwarte schoentjes (met een rode binnenkant) stappen en meteen daar op volgend zien we de laarzen van V die worden aangetrokken (en waar een vuiligheidje vanaf wordt geveegd), vanuit een vergelijkbare camerahoek.

Weer komt er een kort televisie-intermezzo waarin Prothero groot in beeld te zien is. Dit geeft extra nadruk aan wat hij zelf al herhaalt: “Godlessness”. Vervolgens zien we weer de kamer van Evey in long shot en daarna een close-up van haar hoe zij haar ketting omdoet, waarin de camera achter haar staat en met haar meekijkt in de spiegel. Daarna, alsof het een match on action zou zijn, sluit V een wapenriem om zijn middel. We zien Prothero weer in beeld. Hij wijst met zijn vinger en zegt “no one escapes judgement”. Op dat moment zien we de messen van V. Door deze manier van editing wordt al de suggestie gewekt dat V diegene is die “judgement” zal verrichten. Dit is nogal ironisch als je bedenkt dat Prothero één van de “Party members” is die gedurende de film door V vermoord worden.

Prothero is flink op dreef en de camera wordt dan ook weer op de televisie gericht. Hier conformeert de beeldverteller zich weer aan onze nieuwsgierigheid die door de geluidsverteller wordt opgewekt. Terwijl hij verder praat over een god die volgens hem aanwezig moet zijn, zien we V die zijn mantel omdoet; eerst in een long shot waar we ook de rest van de kamer zien en daarna in een medium shot waarin we rechts langs V in de spiegel meekijken.

 Daarna wordt de camera weer op Prothero gericht. Evey voelt zich ondertussen ongemakkelijk dankzij de onderwerpen waarover hij spreekt (namelijk: een god die over de mensen waakt en ze getest heeft). Wij bekijken haar vanaf rechts in een close-up en zij friemelt nerveus aan haar arm. Onze blik wordt weer geworpen op de televisie. Vol walg zegt Lewis Prothero: “I was there, I saw it all: immigrants, Muslims, homosexuals, terrorists ... they had to go (00:03:50)”. Hieruit blijkt al dat de samenleving waarin V for Vendetta gesitueerd wordt, nogal orthodox en racistisch is, maar daarover later meer.

Terwijl het geraas van Prothero tot een climax komt, zien we nog even Evey nerveus richting televisie gluren. Terwijl het publiek klapt zien we Evey weer, nu in medium shot. Voor het eerst zegt ze iets: “That’s quite enough of that, thank you very much (00:04:10)” en ze zet “ons” uit; hier is duidelijk zichtbaar hoe zij de laatste paar shots vanuit de hoek van de televisie gefilmd is. Met de afstandsbediening naar ons toe gericht, legt ze Prothero het zwijgen op door de televisie uit te zetten. Meteen daarna zien we kort hoe opnieuw de televisie wordt uitgezet, alleen dan nu door V. Het shot daarna toont Evey van achteren. Zij draait zich om en vloekt; het is al laat. In een point of view shot zien wij het kleine klokje dat elf uur aangeeft. Daarna zien we Evey weer die zich nu terugdraait naar de spiegel voor haar. Ze pakt een klein blaadje waarop het adres van ene Gordon op staat. Dit zien we in close-up om twee redenen: zodat wij kunnen lezen wat erop staat en omdat de beeldverteller hier laat zien hoe Evey haar blik op het kleine blaadje focust.

Tot zover deze scène. In deze sequentie van shots wordt een parallel getrokken tussen V en Evey op meerdere manieren. De belangrijkste middelen die hiervoor worden ingezet zijn enerzijds de manier van editing en anderzijds het kleurenschema. Doordat de shots op de gebruikte manier aan elkaar worden ‘geplakt’ lijkt het alsof ze veel gemeen hebben. Zoals ik al heb genoemd gebeurt dit bijvoorbeeld doordat voor beide personages geldt dat de eerste keer dat we ze van voren zien, in de spiegel is, of doordat er een match on action wordt gecreëerd tussen de twee verschillende personages.

Daarnaast worden beide personages gedurende de hele scène met elkaar verbonden op het geluidsspoor (en deels op het beeldspoor als de televisie in beeld is) omdat ze beiden het televisieprogramma op hebben staan. Ze zetten zelfs het apparaat uit op praktisch hetzelfde moment!

 In dit stukje zien we drie kleuren bij Evey en V: beige/lichtoranje (de muren), rood (gordijnen, kleedjes en vele andere, kleine elementen) en zwart (kleding en schoeisel). In de kamers die wij in deze kamer zagen, is de kleur rood nogal overheersend, maar in de rest van de film zijn er een aantal kleine, desalniettemin belangrijke, elementen die rood zijn. Ik zal eerst de symbolen van de politieke partij en het teken van V bespreken en daarna twee kleine, roodgekleurde voorwerpen. 

High Chancellor Adam Sutler

De heersende partij heet Norsefire en wordt geleid door “High Chancellor” Adam Sutler. Waar hij in de graphic novel nog wordt aangesproken met “Leader”, wat in het Duits letterlijk vertaald kan worden met “Führer”, zijn er in de film vergelijkbare verwijzingen naar het nazisme van Hitler te vinden. Allereerst: zijn naam Adam Sutler, is een mengvorm van zijn naam in de graphic novel (Adam Susan) en Adolf Hitler. Ook Sutler komt allereerst democratisch aan de macht, maar krijgt al snel een autoritaire macht. Onder zijn totalitaire regime worden de burgers bang gehouden en iedereen die ‘anders’ is, wordt geliquideerd.

Daarnaast voert zijn partij een symbool dat qua vormgeving veel overeenkomt met het hakenkruis. In zowel het Norsefire-logo (zie afbeelding) als in het hakenkruis vind je zwarte, rechte lijnen die loodrecht op elkaar staan en in beide gevallen worden de kleuren zwart en rood gebruikt. In het screen shot dat hierboven te zien is, zie je ook dat het omringd wordt door een cirkel en daardoor komt het nog meer overeen met het hakenkruis, maar het logo wordt ook in andere vormen gebruikt (bijvoorbeeld omgeven door een rechthoek). Overigens zit er in de film een expliciete verwijzing naar het hakenkruis: het is heel kort te zien in een verborgen kamer in een mengvorm met de Union Jack en de Amerikaanse vlag (00:50:40, zie afbeelding).

00:50:40

Ook het teken dat de mysterieuze V gebruikt, is, net als dat van Norsefire en de NSDAP, rood en zwart. Gedurende de film kom je erachter dat zijn ‘naam’, de letter V, gebaseerd is op het nummer van de cel in het kamp Larkhill, waar hij verbleef. In Romeinse cijfers wordt vijf immers weergegeven door een V. Dat zijn teken rood is, stemt overeen met de rode V op de celdeur. Doordat het bij de verfilming rood is gemaakt, kan het al snel in verband worden gebracht met andere rode elementen die allemaal te maken hebben met het verleden van V, maar daar straks meer over. 

V op celdeur

 

In het screen shot wordt getoond hoe V zijn teken op een gegeven moment had opgebouwd uit dominosteentjes. Dit concept van dominostenen is ook belangrijk voor deze analyse aangezien het de band tussen V en Evey laat zien, zoals de scène die ik zojuist behandeld heb. 

symbool uit dominosteentjes

         Terwijl vijf november, de dag waarop V het parlementsgebouw zal opblazen, steeds dichterbij komt, probeert de overheid de controle te handhaven. Op een gegeven moment (01:40:17) zien we hoe de hand van V het eerste dominosteentje neerzet. Tussen dit shot en de keer daarop dat we zijn hand en de dominosteentjes zien, vernemen we hoe de eerste stap van zijn plan genomen wordt: er worden talloze maskers en pakken verstuurd zodat niemand op de betreffende dag zal weten wie nu V is en wie burger.

Na het shot waarin hij het zesde steentje neerzet, zien we dat er gebeurt wat V wil: de chaos breekt los. We zien bijvoorbeeld hoe een winkel beroofd wordt door iemand met het masker op. Dan toont de camera ons weer de hand van V en ditmaal staan er al heel wat dominostenen. Tussen dit shot en de screen shot die hierboven te zien is, vertelt Finch aan zijn collega hoe hij het kamp Larkhill bezocht heeft: “… it was strange. I suddenly had this feeling that everything was connected (01:41:39)”. Daarna zien we verschillende, zeer korte shots van verschillende personages uit de film, gevolgd door een shot waarin je de hand van V kan zien, net als rode en zwarte dominosteentjes.

Terwijl Finch vertelt over zijn gevoel, toont de beeldverteller ons dingen die we al gezien hebben of die nog zullen komen, maar ook dingen die wij buiten die shots niet in de film zullen zien (zoals een man die met Evey in de kamer zit) en situaties die Finch zelf niet gezien kan hebben (zoals bijvoorbeeld de scène waarin Creedy en zijn mannen op V schieten, waar Finch niet bij was). De daaropvolgende shots tonen hoe de chaos nog erger wordt en hoe een grote hoeveelheid militairen over de straat loopt.

Wanneer Finch zijn verhaal besluit met “… all V needs to do, is keep his word. And then.. (01:43:26)”, tikt V met zijn vingers het eerste dominosteentje aan. De shots waarin we de steentjes zien vallen worden afgewisseld met beelden van demonstraties of dergelijke situaties waarin de ME hard moet ingrijpen. Als de laatste steentjes vallen, staat de camera heel leeg en zien we hoe het állerlaatste steentje blijft staan. Meteen daarna wordt de voorgrond onduidelijk en wordt de nadruk op V gelegd doordat de achtergrond wordt verscherpt. V staat op, neemt dit laatste steentje in zijn hand en bekijkt het bedachtzaam.

Iets daarna zegt Finch apostrofisch tegen de opkomende zon “Tonight is your big night. Are you ready for it? (01:44:40)”. Waarschijnlijk niet, dat is wat de beeldverteller in de voorafgaande shots probeerde te tonen. De dominosteentjes staan in zekere zin voor zijn plan en het laatste steentje voor Evey; zij verblijft al lange tijd niet meer bij V, terwijl ze een belangrijk onderdeel in zijn plan is. Gelukkig voor V komt ze op het laatste terug en hij laat haar al zijn bezittingen achter – inclusief de trein met explosieven waarmee het parlementsgebouw moeten worden opgeblazen. Evey is de ultieme, laatste stap in zijn plan en daarmee ook tot op zekere hoogt het laatste steentje. Dit wordt mooi weergegeven doordat V een dominosteentje in de trein heeft geplaatst, als teken voor haar hoe belangrijk zij is.

Zojuist had ik al het Romeinse cijfer V besproken, vanwege de kleur rood. Er zijn vele, kleine rode voorwerpen die steeds in verband worden gebracht met het verleden van V, waarvan ik er twee zal behandelen: de rozen (van het type ‘Scarlet Carson’ dat in het echt ‘Violet Carson’ heet. Misschien vond de regisseur dat er al genoeg V’s in de film zaten?) en het dagboekje van Dr. Delia Surridge. Deze vrouw en de rozen staan ook in verband met elkaar, aangezien zij ooit een botanist is geweest en in de tijd van Larkhill met V als tijdverdrijf de rozentuin bijhield (dit laatste is alleen impliciet te vinden in de film, maar zeer duidelijk in de graphic novel op pagina 81).

In de loop van de film kom je erachter hoe op Larkhill mensen in detentie mishandeld en als proefkonijn gebruikt werden. Delia Surridge en de andere “Party members” die in de film vermoord worden, vervulden op dat kamp een sleutelrol. Dankzij het onderzoek dat zij daar deed, kon een virus ontwikkeld worden waardoor het hele land in de greep van de overheid belandde en waardoor Adam Sutler aan de macht kwam.         

Zoals gezegd vermoordt V in de loop van de film een aantal belangrijke mensen die vroeger in dat kamp de spreekwoordelijke lakens uitdeelden. Na elke moord legt hij een roos op het lichaam. Finch geeft na één van de moorden de roos aan Delia en vraagt of ze er iets mee kan. Zij herkent het soort meteen. Wanneer V in haar kamer staat, zegt ze tegen hem: “It is funny, I was given one of your roses today. I wasn’t sure you were the terrorist until I saw it (00:55:21)”. Ook zij wordt vermoord, maar anders dan de andere “Party members” heeft zij wel berouw getoond van haar daden en zij sterft pijnloos. Haar belevenissen heeft zij opgeschreven in een (rood) dagboekje. Dit dagboekje krijgt Finch in handen waardoor hij de geschiedenis van Larkhill kent. 

dagboekje van Delia

 Naast Delia kan nog een andere vrouw in de film gekoppeld worden aan de rozen. Op kamp Larkhill verbleef het meisje Valerie in de kamer naast V. Naast het celnummer kan ook haar naam als inspiratiebron voor V zijn geweest om te kiezen voor deze ‘naam’, de letter V. Valerie was namelijk een grote inspiratiebron voor V en zal dat later ook zijn voor Evey. Tussen de twee cellen V en VI in is een klein gaatje in de muur waardoor V op een dag een briefje krijgt van Valerie. Op dit briefje, een stuk toiletpapier, heeft Valerie haar autobiografie geschreven. Wanneer V Evey helpt om van haar angsten af te komen door haar in dezelfde cel te gooien als waar hij toen in verbleef, plaatst hij ook dit stukje toiletpapier in het gaatje. Zo komt Evey op dezelfde manier aan Valerie’s papiertje.

Het verhaal van Valerie’s dood is tragisch; ze stierf op Larkhill dankzij het onderzoek dat er plaatsvond. Net als alle andere testpersonen verbleef zij daar in detentie. Zij was gearresteerd vanwege haar geaardheid. In de streng christelijke setting van V for Vendetta wordt iedereen die ‘anders’ is, namelijk bijvoorbeeld moslim, jood of homoseksueel, uitgestoten. Deze gedachte hoorden we al eerder bij Lewis Prothero.

Wanneer Evey het blaadje vindt, horen wij op het geluidsspoor Valerie haar verhaal vertellen. De beeldverteller toont shots hoe zij als jong kind al erachter kwam dat ze op meisjes viel. Het gehele verhaal wordt ons getoond met een sepia laag over het beeld heen. Haar dood is tragisch, maar gelukkig heeft ze tijdens haar leven ook momenten van blijdschap meegemaakt. Als Valerie volwassen is, wordt ze actrice en op de set van The Salt Flats ontmoet ze haar ware liefde: Ruth. De scène waarin zij voor het eerst zoenen, is zeer kleurrijk dankzij het prachtige weer en een grote hoeveelheid oranje lakens (zie afbeelding). Ook de romantische muziek draagt bij aan het geluksgevoel dat deze scène teweegbrengt.

Ruth

De twee gaan samenwonen in een klein appartementje in Londen. Ruth houdt van bloemen en het flatje staat dan ook vol met rozen. Valerie vertelt ons: “She grew Scarlet Carsons for me in our window box and our place always smelled of roses (01:15:49)”. Deze bloemen geven het shot een kleurrijk, blij tintje en Valerie vertelt dan ook dat het “the best years” van haar leven waren. 

Ruth en Valerie in een kamer vol rozen

 Deze bloem krijgt een speciale status voor Valerie (en later ook voor V). Gedurende de jaren dat Ruth en Valerie samenwonen, komt Adam Sutler aan de macht en de maatschappelijke omstandigheden verergeren. We zien hoe Ruth en Valerie televisie kijken en Valerie vertelt: “After that there were no roses anymore (01:16:14)”. Dit wordt ook filmtechnisch tot stand gebracht door middel van het Vertigo effect: de camera gaat naar achter terwijl er wordt ingezoomd. Hierdoor lijkt het voor ons alsof de achtergrond, met de rozen, ook letterlijk weggaat van Valerie en Ruth op de voorgrond. Naar mijn mening is het filmtechnisch inconsistent dat we een paar shots later toch weer rozen in de kamer zien, terwijl er toch tijd verstreken is in het verhaal.

 Waar deze shots nog kleurrijk en vrolijk overkomen, is iets anders aan de hand na de arrestatie van Valerie. Kamp Larkhill is grijs en de enige kleur die je ziet is het grauw oranje van de verplichte kledij. Wanneer Valerie wordt opgesloten op Larkhill horen we haar zeggen “It seems strange that my life should end in such a terrible place, but for three years I had roses, and apologized to no one (01:17:25)”. De rozen staan in haar ogen voor blijdschap, vrijheid en de kleur ervan laat ons dat meebeleven.

Het verhaal van Valerie heeft V veranderd en namens Valerie legt hij op elk lichaam een roos. Ook heeft hij in zijn thuis, de “Shadow Gallery” een ruimte als eerbetoon aan haar ingericht, met foto’s van Valerie, een poster van The Salt Flats en heel veel rozen. Deze kamer laat hij aan Evey zien om te bewijzen dat Valerie echt bestaan heeft, dat hij haar niet verzonnen heeft. Het shot is een kleurexplosie van rood. Ook hier zorgt de kleur voor een link met het verleden van V, om aan te tonen hoe belangrijk Valerie voor hem is geweest.

Eerbetoon aan Valerie

         De kleurrijke shots in Valerie’s verhaal tonen momenten van blijdschap. In de rest van de film worden kleuren (vooral zwart en rood) op verschillende manieren gebruikt: om een parallel te trekken tussen Evey en V, als uitdrukking van een streng regime (zie de vergelijking tussen Hitler en Sutler) maar hier dus ook als uiting van vrijheid. Het kleurgebruik draagt daarmee bij aan onze beleving van de fictionele wereld en het geeft een paar duidelijke hints hoe de verhoudingen erin liggen, zowel politieke verbanden als tussen Evey en V. Onder andere dit kleurgebruik heeft geleid tot een prachtig vormgegeven film.

Geraadpleegde literatuur:

Moore, Alan and David Lloyd. V for Vendetta. New York: DC comics, 2005

Enotes.com. What’s in a name? That which we call a rose – Shakespeare quotes. 4 June

2010. 4 June 2010. <http://www.enotes.com/shakespeare-quotes/what-s-name-that-which-we-call-rose>

Verstraten, Peter. Handboek Filmnarratologie. Nijmegen: Uitgeverij Vantilt, 2008

V for Vendetta. Dir. James McTeigue. Perf. Hugo Weaving, Natalie Portman, Stephen Rea, Stephen Fry, and John Hurt. Warner Bros., 2005

Films!

Hee. Bij deze heb ik besloten om hier ook af en toe een kritische reflectie of bedenkingen over films die ik gezien heb te posten. Dit kunnen nieuwe, pas uitgebrachte films zijn, of al wat oudere waar ik "heden ten dage" over nadenk of die ik na een lange tijd weer eens gekeken heb.

Dit wordt dus waarschijnlijk meer een 'blog' dan dat het nu is, aangezien een blog voornamelijk om tekst gaat, en ik tot nu toe die van mij eigenlijk alleen maar nog maar gebruikt heb om nieuwe, visuele creaties te posten. Maar is schrijven niet ook een creatieve bezigheid? Daarnaast past het niet alleen bij mijn opleiding (aangezien wij vakken hebben als "Tekstanalyse: Drama en Film" en "Literatuur en Film"), maar ik vind het vooral heel leuk om films te kijken en er een mening over te vormen. Voor diegenen die het nog nooit meegemaakt hebben: het is voor anderen misschien niet altijd even fijn om met mij een film te kijken, omdat ik altijd rare dingen erin zie en nogal veel tijdens de film praat, omdat ik dan al aan het analyseren ben. Niet alles wat ik dan zeg is even zinnig, natuurlijk.

Ik heb ook al twee papers gemaakt, die zal ik alvast posten, maar waarschijnlijk zullen mijn toekomstige posts wat minder lang zijn. Wees gewaarschuwd. Oh, en een tweede caveat: ik hou van Disney.

Liefs,
'néetje

Matsschoenen

Gemaakt voor de lieve Mats met random witte sneakers en fineliners. Ik heb foto's geüpload maar ook een filmpje, om het 3D gezien beter te snappen. Dit is het allereerste filmpje dat ik ooit bewerkt heb, dus niet lachen om de 'technische hoogstandjes'.