De anurum van Pythagoras

detail

Maanden had ik al niet meer geschilderd. Dit had ik wel even nodig. Van tevoren had ik niet echt een voorstelling van wat het moest worden, ik wist alleen dat ik er sowieso een kikker in wilde hebben. Want: kikker. Voor de rest heb ik gespeeld met structuren (wat een beetje te zien is op de detailfoto) en met waar ik zin in had om te tekenen.

Dit schilderij heb ik niet in een opdracht gemaakt, dus goed nieuws: het is te koop! Voor informatie over dit specifieke werk en andere werken ben ik altijd te bereiken via reneevdkerkhof@live.nl.

G500

Voor zij die het nog niet wisten: ik zit sinds een tijdje bij de Jonge Socialisten, de jongerenafdeling van de Partij van de Arbeid. Afdelingsgenootje Laura schreef een column over de G500 en het idee van de oprichters om een OranjePAC te beginnen. Ik maakte er een tekeninkje bij. Hier te lezen en te zien.

Rutte bij het UWV

ideetje van @pmleenhouts

Vincent Bijlo - de Cultuuroptimist.

Gisteravond zat ik opeens, samen met vriendin N. in een klein, pittoresk theatertje in Den Haag, te lachen om  het politiek niet zo correcte maar juist daardoor hilarische verhaal van Vincent Bijlo. Hoe ik er terecht kwam?

Een paar weken geleden was ik aan het zappen. Dat doe ik wel vaker, ziet u. Toen KoffieMAX voorbij kwam - een programma dat ik eigenlijk nooit kijk van een omroep waarvan ik niet tot de doelgroep behoor - stuurden mijn hersenen kleine signaaltjes naar mijn vinger dat ik even moest stoppen met duwen op het knopje. Daar zat een voor mij onbekende man, waar iets niet helemaal aan klopte, maar ik wist niet precies wat. Het gesprek ging blijkbaar over zijn voorstelling; de man bleek cabaretier te zijn. Dat vond ik wel leuk. De presentatrice, die blijkbaar Myrna Goossen heet, keek nadat ik ongeveer anderhalve minuut het gesprek gevolgd had, recht in de camera. Ze zei iets over een prijsvraag op internet waarbij men kaartjes kon winnen voor zijn voorstelling, en ach, ik zat toch al achter mijn laptop, - want zo werkt dat tegenwoordig, iedereen is aan het multimediaal multitasken geslagen - toen heb ik de website van KoffieMAX maar eens opgezocht. Toen las ik pas dat de man Vincent Bijlo heet en dat hij blind is. Wist ik veel, maar dat verklaarde wel al waarom in eerste instantie ik bij de zender was blijven hangen. Maakt dat mij een ramptoerist? Ik las de prijsvraag. Oh. Iets over een ander programma waarin hij te gast was geweest. Wist ik veel. Ik kende de hele man niet, noch z'n repertoire. Op goed geluk gokte ik het antwoord (ode aan de multiplechoice!), maar ik dacht: "dat wordt toch niks", want, wees eerlijk: hoe vaak win je nou iets? Ik wist niet eens zeker of mijn antwoord wel goed was! Achja. Ik zou wel zien.

Een tijdje daarna - ik was alweer vergeten dat ik überhaupt aan die prijsvraag had meegedaan, en de naam Vincent Bijlo was me reeds ontschoten - kreeg ik meerdere mailtjes van KoffieMAX. Ik bleek twee kaartjes te hebben gewonnen! Ik dacht: "dit is een spammail", maar dat bleek niet zo te zijn. Leuk hoor, kaartjes voor het cabaret. Dat past normaal gesproken niet binnen mijn studentenbudget.

Misschien omdat ik de kaartjes gewonnen had, en ze niet zelf had hoeven kopen, was ik afgelopen week alweer bijna vergeten dat ik donderdag naar een voorstelling zou gaan. Ik hoor u al denken: "nou, die vergeet wel veel. Goede studente zal dat zijn." Dat ben ik inderdaad wel. Maar genoeg over mijn studie. Na met vriendin N. te hebben gegeten gingen wij naar Theater Diligentia in Den Haag, alwaar een briefje hing dat de voorstelling was verplaatst naar Theater PePijn, daar niet ver vandaan. De rest van de avond was prima geregeld, maar hier wil ik toch even opmerken dat op het blaadje alleen een adres stond, en geen plattegrond. Gelukkig had een andere bezoeker (die er toevallig op hetzelfde moment als ons was) een smartphone bij de hand, met daarop toegang tot Google Maps, anders hadden wij Leidenaren niet geweten waar die straat in hemelsnaam lag. Maar goed, uiteindelijk kwamen we bij het theater aan. Het bleek een schattig knus gebouwtje te zijn, met een bar en stoelen die eigenlijk net teveel ruimte innamen waardoor de mensen niet goed door konden lopen. Ik voelde me vet badass toen ik alleen mijn naam hoefde te zeggen bij de kassa, alsof wij met z'n tweeën VIP's waren. Het eerste drankje kreeg je gratis,  en dat nuttigden wij in afwachting tot de voorstelling zou beginnen. Terwijl wij daar zo zaten werd duidelijk waarom wij niet tot de doelgroep van KoffieMAX behoorden: de gemiddelde leeftijd lag ruim boven de vijftig. Wij, beiden twintigers, vonden het wel grappig zo. Stiekem voelden we ons ook een beetje elitair.

Het enige zaaltje van Pepijn was net zo knus en pittoresk als de rest van het gebouw. Er pasten misschien honderd mensen in, meer niet. De drankjes mochten mee de zaal in, maar mijn jus d'orange was al heel snel opgegaan. Donderdag was een benauwde dag!

Het licht ging langzaam uit. Voordat er ook maar iemand op het podium verscheen, klonken al een deuntje en een ritme die sterk deden denken aan het liedje dat Baloe de beer zingt in Jungle Book. Al slaand op zijn zij en borst kwam Vincent Bijlo achter het gordijn vandaan. Alhoewel het vrij serieus begon, sijpelden de woordgrapjes er al snel doorheen. Na dit openingsliedje klapte iedereen. Mijn interesse was gewekt. Ik had er zin in, en N. ook.

De belangrijkste verhaaldraad in de voorstelling verstrikte zich rond het figuur van ene wethouder van Veen, de "vleesgeworden verhuftering" en een "populistisch stuk braaksel". Er leek, dankzij allerlei subtiele toespelingen, een analogie te zijn tussen deze figuur en Wilders, al werd diens naam het grootste gedeelte van de voorstelling niet genoemd, tot Bijlo op een gegeven moment doe-eens-normaal-mande, waarvan toch sowieso overduidelijk is dat het deze politicus betreft. Ik vond het een prachtige avond. Vincent Bijlo kwam soms een beetje flauw uit de bocht, maar was heerlijk kritisch bezig. Op enkele momenten serieus en emotioneel, maar nooit te lang, want dan kwam al snel de humor weer om de hoek kijken. In het begin adviseerde hij ons om ook braille te leren lezen, want dat was toch wel handig! Zeker als je in bed nog wat wilt lezen zonder dat je je partner daarbij stoort en zonder dat diegene erachter komt wát je aan het lezen bent. Gedurende de hele voorstelling had hij het script in braille bij zich, en als je er op lette, zag je dat hij constant aan het lezen was. Dat stoorde niet. Het leek eerder alsof hij soms wat nerveus aan het friemelen was, maar van die zenuwen was niks te merken. Hij was scherp en goed voorbereid. Daarnaast ben ik persoonlijk niet zo heel erg groot en er zaten wat mensen voor mij waardoor ik alleen de bovenste helft van zijn lichaam kon zien, dus meestal zag zijn handen ik niet eens.

Het was een voorstelling vol zelfspot, participatie vanuit het publiek - waarbij toch wel het "muzikale hoogtepunt" dat wij als bezoekers bereikten het meest frappante was - en muzikale intermezzo's. Van kritiek op de Nederlandse Spoorwegen en een ode aan zijn voormalige blindengeleidehond tot existentiële twijfel en epistemologische vragen, apps en onze afhankelijkheid van stroom, racisme, actualiteiten en politiek: het was een diverse avond. Constant terecht applaus. Toen de toegift kwam, mochten we zelf kiezen of we iets wilden over "de liefde", of over een oud jeugdtrauma. Alhoewel hij duidelijk gemaakt had dat we tegenwoordig met zijn allen veel te boos zijn, en hij een optimist is, koos het publiek toch niet voor de optimistische optie. Nee, wij wilden dat trauma! Hilarisch vals zong hij over zijn blokfluitkamp. Achteraf speelde hij toch nog zijn liefdesliedje over het lichtpunt in zijn leven, over hoe hij hoopt dat het nooit "uit" mag gaan.

Ondanks dat ik misschien niet alles snapte omdat ik geen ander werk van Vincent Bijlo ken, was de voorstelling zeer toegankelijk en heb ik het prima naar mijn zin gehad. Na zo'n avond probeer ik altijd zelf ad rem opmerkingen te maken, vol intertekstuele referenties en woordgrapjes. Helaas faal ik dan meestal. Maar ja, ik ben ook geen cabaretier. Laten we dat maar zo houden.