Eerste beoordelingen

De eerste periode zit erop, en ik ben tevreden! En schijnbaar mijn docenten ook, want ik kreeg redelijk goede cijfers (zie helemaal onderaan deze blogpost).

Ik heb (bijna) elke dag hard aan school gewerkt, ook de hele Avans200-week en de herfstvakantie door. Daardoor kon ik het weekend vóór de beoordelingen even wat anders doen, want het grootste gedeelte had ik al af.

Ik voel me ondertussen best op mijn plaats, terugkijkend op het afgelopen, voor mij eerste kwartaal. Ik heb gemerkt dat ik qua theorie ruim voor lig op de rest (maar dat is ook logisch vanwege mijn universitaire vooropleiding), maar dat ik nog veel te leren heb qua experimenteren met materialen, technieken, jezelf uitdagen en in groepjes werken. Ik doe de hele dag door wat ik leuk vind: tekenen, schilderen, met beelden en ideeën bezig zijn. Nadenken en schrijven over wat ik wil kan ik al. Nu moet ik nog de rest onder de knie krijgen, en ik hoop dat de komende periodes iets soepeler qua organisatorische en praktische zaken zullen verlopen. Eerlijk gezegd heb ik deze periode nog vrij op “safe” gespeeld; ik wilde voornamelijk alles een keer meemaken, kijken hoeveel tijd je voor iets zou kunnen hebben, welke opties de academie allemaal biedt, voordat ik mijzelf in het diepe gooi. Dat klinkt als een excuus, maar zo bedoelde ik het niet. Het slaat meer op planning, op dingen voor mijzelf op een rijtje krijgen, zodat ik weet wat ik aankan en zodat ik ook kan zorgen dat ik alles op tijd af krijg en zodat ik weet dat ik het maximale uit mijn tijd en inspanningen kan halen.

Wat ik wellicht de leukste lessen vond van dit kwartaal waren de lessen waarin we gingen modeltekenen en modelschilderen. Mijn sterke kant als illustrator zit zeker in mijn tekenskills, mijn fijne tekenhand. Hierdoor vond ik het fijn om even iets bekends te oefenen, maar voor mij was het ook de allereerste keer op een ezel, kijkend naar een model, beelden te maken. Daar heb ik simpelweg nooit les in gehad en ik vond het erg leerzaam.

Er ging ook wel het één en ander mis hoor. Hoe kan de planning van de Printshop nu een hele week vol zitten? Van alle dingen die ik niet wist toen ik begon op de academie is de volgende wel de meest vervelende: ik wist niet dat je een afspraak moest maken. Toen ik het maandag 15 oktober (in de herfstvakantie) hoorde, wilde ik direct zo snel mogelijk een afspraak regelen vóór vrijdag 19 oktober of desnoods voor de ochtend van 22 oktober, want ik moest toch echt mijn beeldverhaal printen, maar de planning zat al vol. Een héle week. Het gevolg: ik moest het bij een externe (en veel duurdere Printshop laten printen). Wat een gedoe. Gelukkig is dat op zich nog wel goed gegaan.

Met mijn beeldverhaal heb ik qua stijl even vastgezeten; na met twee docenten te hebben gesproken over mijn beelden kon ik een paar dagen niet verder gaan omdat ik niet wist wat ik wilde doen. In die dagen heb ik me gericht op de andere onderdelen van de overkoepelende opdracht, en dan met name het portret. In mijn vorige blogpost over school heb ik al uitgelegd hoe ik Imelda wilde neerzetten: oud, berimpeld, dik en ijdel. Allereerst maakte ik een paar kleuruitwerkingen voor het grote portret.

Ook had ik nog een paar extra linoleumsnedes gemaakt, waarbij ik een beetje geëxperimenteerd heb met verschillende drukgangen, kleuren en voor- en nabewerken van het papier. Twee kleine foutjes leidden tot verrassend leuke effecten.

Omdat ik in ons lokaal geen plek had om aan het portret te werken (immers, het vel papier is 1,80m bij 1,50m) heb ik het in de gang naast ons lokaal gehangen. In totaal heeft het me ongeveer 18 uur (en veel acrylverf en pijn aan mijn voeten en knieën) gekost voordat het af was, maar ik ben erg tevreden. Het formaat is lomp om mee te nemen en op te slaan, maar voor mijn gevoel moest het zo groot. Ik heb ook veel positieve reacties gehad dankzij de rimpels en vetkwabben.

Om toch verder te komen met mijn beeldverhaal ging ik verder met mijn storyboard; alhoewel ik nog niet precies wist wat ik met mijn stijl zou doen wist ik wel dat ik in ieder geval de lay-out nog iets anders wilde. Ook had ik alvast het eerste beeld uitgewerkt, daar kwam toch geen personage in voor. Ik vind oosterse inkt zo fijn werken omdat het bijna als braille aanvoelt (wel pas voelen als het droog is!). Het was niet erg dat ik wat vlekjes maakte bij de aparte beelden; ik zou het toch nog digitaal gaan bewerken en inkleuren. Eigenlijk ben ik pas in de tweede week van oktober echt verder kunnen gaan met het uitwerken van mijn beelden. Omdat dit vrij laat in de periode was heb ik bij het digitale stadium veel minder gedetailleerd kunnen werken dan ik van plan was. Na het inkten, bewerken en kleuren heb ik het in InDesign opgemaakt; aangezien het een nrc•next-spread zou moeten zijn heb ik geprobeerd mijn beeldverhaal op te maken alsof het in de krant van 22 oktober (de Dag des Oordeels) zou verschijnen. Later bleek dat ik als voorbeeld een oude nrc•next had gebruikt, en dat de vormgeving sindsdien een beetje veranderd is, maar daar kon ik toch niet veel meer aan doen want ik had het al laten printen.

Voor het vak Art & Technology heb ik eerst nog een paar tekeningen uitgewerkt en geworsteld met wat ik wilde maken. Ik kan inmiddels aardig overweg met jQuery in Adobe Edge. Geen idee hoelang mijn infographic nog online zal staan (ik kan me bedenken dat onze leraar de mapjes zal legen) maar momenteel kun je hem hier bekijken. Mocht hij ooit verwijderd worden dan zal ik kijken of ik zelf een plekje op het web weet.

De kennis die ik in het maken van dat ding opgedaan heb - want erg veel heb ik niet gehad aan de lessen zelf - heb ik toegepast in het maken van een prototype-app. Dat was onderdeel van de overkoepelende opdracht: een digitale uitgave. Hiervoor heb ik de beelden van mijn beeldverhaal geanimeerd en achter elkaar gezet. Door te klikken kun je verder gaan naar de volgende beelden, en op sommige plekken staat een "meer info"-knopje dat je, wanneer je klikt, naar een korte animatie of een klein informatief stukje tekst leidt.

Tijdens de beoordelingen leek het even erop dat ik weinig tijd zou hebben om alles op te hangen, toen raakte ik kort even in de stress. Voor de rest van de tijd was ik eigenlijk best zeker van mijn zaak en had ik alles op orde. Terwijl ik mijn spullen aan het ophangen was gingen de docenten "even" bespreken welke cijfers de ochtendploeg zou krijgen. Een uur later waren ze nog bezig.

Als afronding, samenvatting, of hoe je het ook wil noemen, had ik een proceslogboek gemaakt: een klein, zelf in elkaar geknutseld boekje waarin ik alle nuttige krabbels uit mijn dummy en ook foto's van (bijna) alle schetsen, tekeningen, voorbeelden, schilderingen, experimenten e.d. verwerkt heb. Ja, véél meer dan ik hier op mijn blog geplaatst heb, hoor. De plaatjes hier zijn de 'sleutelwerken'. Dit boekje is een handig iets voor mij om te bewaren en om mee te nemen naar de latere voortgangsbeoordelingen. Tijdens mijn presentatie heb ik vooral verteld wat voor belangrijke momenten mijn proces kende en waarom ik bepaalde dingen gedaan heb zoals ik ze gedaan heb. Toen ik vertelde dat ik in mijn beeldverhaal geen of weinig "tekst" wilde verwerken aangezien ik daar al een opleiding in gedaan heb, verstond één van mijn docentes "seks". Hilariteit alom. Na mijn presentatie kwam meteen al het besluit dat het in ieder geval voldoende was, maar er waren (natuurlijk) een paar verbeterpuntjes. Die begreep ik allemaal; zag ik zelf ook. Bijvoorbeeld dat de lay-out van mijn beeldverhaal wel iets anders kon. En dat ik qua theorie en schrijven alles goed doe, maar dat ik qua experimenten en beeldend werk nog veel kan leren.

Aangezien ik de eerste van de middagploeg was, had ik nog wel even te gaan voordat ik mijn cijfers zou horen. In die tijd heb ik alles rustig opgeruimd, klasgenootjes geholpen en meegeluisterd bij de presentaties van anderen. Zo rond half zes kregen we eindelijk de uitslag. Er vielen veel onvoldoendes in de klas, maar gelukkig niet bij mij: voor kennis had ik een 8, voor techniek ook een 8, voor proces een 9, voor product een 7 en voor presentatie ook een 8. Prima eerste periode dus! De belangrijkste opmerkingen op mijn beoordelingsformulier: "ga zo door!", "niet te netjes werken" en "let op de kwaliteit van je schetsen"; ik moet meer doen met de experimentjes die ik onderneem gedurende mijn proces. Dat zal ik proberen te doen in de volgende periode, die als thema "educatie" heeft. Wat dat precies zal inhouden? Nog geen idee. Voor mijn theorievak Politieke Filosofie hadden wij met ons groepje overigens nog een 9, en mijn infographic voor Art & Technology is goedgekeurd. Op naar het volgende kwartaal!

Recensie tentoonstelling Museum van de Vrouw

Joe! Even tussendoor: een recensie over de tentoonstelling "Lang Leve Lingerie" die ik een tijdje terug schreef verscheen in het museumkrantje dat bij het lokale krantje geleverd wordt. Het Museum van de Vrouw ligt in Echt.

De naam die de tentoonstelling draagt is “Lang Leve Lingerie”. Terwijl ik de zaal binnenloop kan ik me eigenlijk niet voorstellen dat elke vrouw die zich ooit in een strak korset heeft laten inrijgen, dergelijke corrigerende onderkleding zal toejuichen. Maar het allitereert mooi.

Wij, de bezoekers, worden aan de hand genomen door vrouwen die hun stand en functie in de maatschappij vertegenwoordigen. Zij ‘spreken’ tot ons, tonen hun bedenkingen over de klederdracht en de maatschappelijke ontwikkelingen van hun tijd. Lopend langs kleine hoekjes, slaap-, kleed- en naaikamertjes, die gedecoreerd worden door bijpassende meubeltjes en attributen, zien wij de vreemdste modefratsen en gewoontes voorbij komen. Wist u dat er vroeger stukken walvis in een korset verwerkt werden? Dat de monoboezem lange tijd een trend is geweest? Dat men over de achterkant van het been een streep trok om de suggestie te wekken dat er een (in die tijd onbetaalbare) naadkous overheen gedragen werd? En dan spreek ik nog niet eens over de dames die een queue de Paris droegen, dat het achterwerk bijna op het lichaam van een gans liet lijken.

Een filmpje van het Amsterdam Museum toont ons wat de negentiende-eeuwse vrouw zichzelf letterlijk en figuurlijk aandeed – alhoewel de rijke madam zich natuurlijk liet helpen door haar kleedster(s). Onder de prestigieus gedrapeerde japon bevond zich een reeks van lagen kledij, waar je nu op een gemiddelde dag nog niet eens een kwart van zou willen dragen.

Op de lakens van een bed – een twijfelaar van 1.20m, vergelijkbaar met het bed waar mijn moeder samen met tante Els vroeger in moest slapen – ligt een originele crinoline. Metalen ringen, met elkaar verbonden door middel van katoenen repen om een immens bol volume te creëren rond de heupen. Met zo’n vogelkooi, die net boven de heupen vastgebonden werd, was het niet gemakkelijk om ‘even naar de wc’ te gaan. Daarvoor bestonden er “snelzeikers”; onderbroeken met een open kruis, zodat de vrouw alleen wijdbeens hoefde te hurken, zonder de broek uit te doen. Deze dame zal zich al plassend erg charmant gevoeld hebben.

Hoe dichter we bij het heden komen, hoe meer ik herken. Eerst uit oude films, dan ook uit mijn herinneringen aan oma en foto’s van mijn hippieouders. Bij de onderste van twee petticoats is een flap omhoog geklapt. Dit wekt niet alleen de suggestie op van frivole beweging, maar toont ook het ventieltje van een soort fietsenband, dat in de zoom verwerkt zit en al opgeblazen voor volume zorgt. Een inspiratiebron voor mijn carnavalspakje komend jaar?

Soms ben ik blij dat ik pas aan het einde van de twintigste eeuw geboren ben. Al die pracht en praal moet soms behoorlijk oncomfortabel zijn geweest. Toch kon ik het niet nalaten een replica van een crinoline te passen. Want dat mag, aan het einde van de tentoonstelling. Ook korsetten en rokken liggen klaar om gepast te worden. Ik voelde me nog nooit zo lomp als met die crinoline aan, maar, wie weet, misschien krijgt het een come-back. Maar dan wel met vakjes voor de iPads en andere gadgets.